دشمنی با ریش

در زمان اسارت، اگر اسیری کمی موی صورت داشت، آن را با کبریت یا فندک می سوزاندند.
من شاهد بودم که یک روز عراقیها، آن قدر با پاره سنگ و بلوکهای شکسته سیمانی، به صورت دو نفر از دوستان ما – که فراموش کرده بودند ریش خود را بزنند- کشیدند که پوست صورتشان کنده شد؛ به طوری که تا سه ماه، زخم صورت آنان بهبود نیافت.
راوی: آزاده سید عیسی علامه- لامرد
new.sajed.ir